New York it is!

Lieve, lieve allemaal!

Ik kan niet geloven dat ik nu alweer lekker thuis op de bank zit en dat het avontuur van de marathon in New York voorbij is.. Man, what a trip! Ik ga jullie zoveel mogelijk meenemen in hoe ik de dagen in New York heb beleefd. Ik vind het leuk voor mezelf om alles op te schrijven, maar ook hoop ik met mijn verhalen nieuwe lopers te kunnen overtuigen om mee te gaan doen aan dit geweldige spektakel voor het Beatrix kinderziekenhuis!

Donderdag 2 november was het dan zover, we vliegen met 18 lopers plus aanhang, Barbara en videograaf Ruben naar New York voor de run van ons leven! Je merkt bij iedereen het enthousiasme, de kriebels zijn bij iedereen voelbaar. Het is ook nog best spannend of onze vlucht wel gaat, aangezien storm Ciaran in de middag los zou  barsten. Vooralsnog spraken wij alleen nog maar van een 'licht nazomers briesje', dus we bleven positief gestemd over onze vlucht. Het bleek later dat wij de laatste vlucht van die dag naar New York hadden. Wat een geluk! We begrepen dat meerdere lopers nu pas een dag later, op het einde van de dag aan zouden komen. Dat is echt wel balen i.v.m. het tijdsverschil waar je echt wel even aan moet wennen.

Na een vlucht van iets meer dan 7 uur, kwamen we aan op JFK, New York. We zijn er! We made it! Je reist naar Amerika vanuit Nederland 'terug in de tijd', dus we kwamen in de middag lokale tijd aan. Voor ons was het natuurlijk al veel later. De kunst was om wakker te blijven en pas rond een uur of 22:00 lokale tijd te gaan slapen (dit is dan in NL tijd 4:00 uur 's nachts). We zijn dus na het inchecken in ons hotel, gelijk op pad gegaan. Het is vroeg donker, dus Times Square was geweldig leuk om te gaan bekijken.. Nog een grote slice pizza opgegeten en toen eindelijk op bed.

Vrijdag 3 november was een te gekke dag! Want het was tijd om onze startnummers op te halen bij de Expo! Na een kleine wandeling vanaf ons hotel, kwamen we in een enorme rij terecht om de Expo in te kunnen. Gelukkig liep de rij snel door en waren we binnen! Ik merkte aan iedereen zoveel blijdschap, zo onzéttend veel blijdschap omdat we eindelijk maar toch de startnummers mochten gaan halen! Ik kan je niet goed beschrijven hoe dat voelt. Het is 'maar een papiertje met een nummer', maar het voelt als een klompje goud dat je in handen krijgt. Jóuw eigen klompje goud. Het was fantastisch. Iedereen zag je 1001 selfies en foto's van elkaar maken. We kregen nog een souvenirs training shirt en toen mochten we de rest van de Expo aan bekijken.

Er waren allerlei standjes met verschillende hardloopkleding, natuurlijk bedrukt met NY marathon '23, hardloopschoenen, handschoenen, noem maar op. Erg leuk allemaal, maar wel aardig aan de prijs. Uberhaupt is New York een erg dure stad om te zijn, dus de Expo was daarin geen uitzondering. Ik heb ook aldaar een fotopakket besteld voor $90. Ze maken dan foto's van je tijdens de 42,2 km (ik heb er uiteindelijk over de 160 gekregen: aanrader dus!). 

Ook zó gaaf: alle namen van de mensen die mee rennen in de marathon staan op een meeeeeeeeega groot doek geprint. Je kunt je eigen naam zoeken op achternaam. Wat is het dan bijzonder om je naam tussen die andere 52.000 namen te zien staan. 

Na nog wat rondgelopen te hebben op de Expo, verzamelden we ons om naar de briefing van de marathon te gaan, georganiseerd door Marathons International. Hier werden wat feitjes verteld over de marathon zelf, maar ook hele handige tips wat betreft blessures en alles rondom het evenement. Na de briefing gingen we met de hele club (dus ook de lopers die via Marathons International meeliepen in de marathon) naar Central Park om daar samen de benen wat los te lopen door een kort rondje van zo'n 3 km te rennen. Het was echt een stralende dag, dus heerlijk om even te rennen. Daarna was het tijd voor een fotoshoot in Central Park, individueel en een groepsfoto.

Daarna was het voor Diana (mijn roommate) en mij een super leuke namiddag, want wij waren thuis in Nederland al uitgekozen om mee te lopen in The Parade of Nations!! Dit is de openingsceremonie van de marathon, wat altijd de vrijdagavond voor de marathon plaastvindt. Het is een parade van mensen die lopen voor hun land. Mooi om te zien dat echt de héle wereld aanwezig was; van Myanmar tot Nieuw Zeeland, van Mexico tot Chili, zo gaaf! Compleet uitgedost in het rood/wit/blauw/oranje kon je ons voor Nederland gewoonweg niet missen! Letterlijk met de hele wereld stonden we te wachten in Central Park om de laatste meters voor de marathonfinish te lopen in een optocht. Het was prachtig om te zien hoe alle landen met elkaar op de foto gingen tijdens het wachten, hoe iedereen met elkaar gaat praten over de marathon, echt waanzinnig. Op alfabet werden alle landen omgeroepen en mochten we zwaaien met onze vlaggen! Wat een kadootje om dit ook nog te mogen meemaken. Voor mij voelde het echt als het maximale halen uit het marathon avontuur. 

Na de Parade zijn we in de taxi gestapt en hebben we ons (toch maar wel ;) ) even omgekleed om met z'n allen te gaan eten. Natuurlijk stond er pasta op het menu. ;)

Zaterdag 4 november hadden we een vrije dag om in te vullen zoals we zelf wilden. We zijn toen met een hele groep gaan ontbijten bij Stardust Diner, echt ge-wel-dig. Je kunt hier ontbijten/lunchen en het personeel zingt dan onder werktijd, en super goed ook! Stardust Diner wordt gezien als hét opstapje naar Broadway, dus al het bedienend personeel presenteert zichzelf daar de hele dag in de hoop gescout te worden voor een Broadway musical, wat dus ook heel vaak gebeurd. Het was een geweldig heerlijk en leuk ontbijt.

Daarna was het ieder z'n eigen weg. Ik was uiteraard net in New York geweest met mijn kind en moeder en dus wilde ik niet mee met alle highlights te bekijken. Ik ben zelf wat rond gaan lopen, maar niet teveel, want ik wilde graag rust in de benen voor de marathon de volgende dag. Dus nadat ik bij Macy's, Grand Central station en de NY Public library was geweest, ben ik naar het hotel gegaan om mijn Netflix serie te bingen op m'n telefoon. Ik heb dus heerlijk rust gehouden, wat achteraf een heel goed idee bleek te zijn. 's Avonds hebben we met zn allen lekker vroeg gegeten, omdat we vroeg op bed wilden aangezien de wekker de volgende dag om 4:00 zou gaan.

Zondag 5 november was het dan écht zover.. De marathon van New York. Ondanks mijn buik vól zenuwen, heb ik toch behoorlijk stevig ontbeten en ook een heleboel eten meegenomen in de transparante tas die je van te voren kreeg van de marathon organisatie. In verband met de veiligheid mogen alle runners alleen die tas meenemen naar starterseiland. Om 5:00 vertrok de bus vanaf het hotel naar starterseiland in de wijk Staten Island. Het was overweldigend om te zien hoe ruim 52.000 mensen bij elkaar staan te wachten met gezonde spanningen en een smile van oor tot oor. Ik besef ook heel goed dat dit voor sommige mensen bijna niet te begrijpen is: hoe kun je nu in godsnaam blij zijn dat je straks 42,2 km moet gaan rennen?! Ik snap dat heel goed, want nog niet zo heel lang geleden dacht ik exáct hetzelfde. 

Wanneer je je opgeeft voor de marathon, moet je aangeven hoe lang je denkt er over te gaan doen. In februari toen ik mij opgaf dacht ik echt dat het een godswonder zou zijn als ik de marathon uberhaupt kon uitlopen en dus gaf ik door dat ik er 5:30 á 6 uur over ging doen. Dat betekende automatisch dat ik in de laatste wave werd ingedeeld, om 11:30. Achteraf gezien had ik dat liever niet doorgegeven, want dan had ik eerder mogen starten. Ik vond het mentaal heel zwaar om zó lang te wachten op starterseiland, bijna demotiverend, omdat bijna de hele groep al weg was en starterseiland echt behoorlijk uitgedund was.

Maar de klok kwam eindelijk op 11:00 en dat betekende dat we ons mochten melden bij ons startvak. Ik werd daar echt extreem zenuwachtig, licht in m'n hoofd. Alle twijfels sloegen toe: kan ik dit wel? Waarom wilde ik dit ook alweer? Wat als ik er 8 uur over doe? Wat als die blessure niet meer te handelen is tijdens het lopen? Zoveel twijfels. Gelukkig stond ik er samen met Laura, zij was op dat moment echt een steun voor mij. Gedeelde smart is halve smart, toch? Toen we groen licht kregen om ons voor de Verrazano Narrows Bridge te verzamelen, ebden al wat twijfels weg. Ik zag de brug en al die mensen en voelde zoveel euforie van iedereen dat het me helemaal opzweepte! Het Amerikaanse volkslied werd gezongen en daarna sprak een man van de organisatie ons vol energie toe. Een enorme kanon, die ik door m'n hele lijf voelde, klonk en Frank Sinatra galmde door de speakers "Start spreading the news.." We waren los!! Ik ben denk ik nog nooit eerder met zo'n ernorme grijns op mijn gezicht gestart ben bij een run. Echt een magnifiek gevoel. De brug was wel gelijk echt super pittig en ik wist toen nog niet dat eigenlijk de hele 42,2 km een weg werd van alleen maar klimmen en dalen. 

Maar ik liep heerlijk, m'n eigen tempo. Ik kon echt goed genieten van het uitzicht vanaf de Verrazano brug en van het geluid van al die hardloopschoenen op het asfalt. Iedereen viel een beetje stil na al het gelach, gejuich en gepraat voor de start. Ik vond dat een heel bijzonder moment: met 10.000 mensen over de brug lopen en nagenoeg stil op het geluid van de schoenen na. 

En toen.. kwamen we na de brug in Brooklyn aan. Het is ongekend wat daar al gebeurde: lawaai, zóveel lawaai. Rijen dikke mensen die schreeuwden, joelden, keihard muziek speelden, m'n naam toe schreeuwden. Niet normaal. Bij vlagen was het oorverdovend. Ik heb veel foto's van mij waar ik echt met een enórme smile aan het lopen ben. Het was echt een unieke ervaring, niet normaal. Rond de grens van Brooklyn naar Queens voelde ik mijn benen al best behoorlijk heftig. Van al die hoogteverschillen kreeg ik echt wel behoorlijk last van m'n kuiten, billen en bovenbenen. Mijn schrik was ook groot toen ik zag op mijn horloge dat ik toen nog maar op 19 km zat. De moed zakte me echt even in de schoenen. Maar echt waar, de gezichten van Barbara en Ruben die ik daarna zag, zo blij, maakte mij ook weer blij. Plus al die opzwepende mensen aan de kant, al die lieve kindjes die je allemaal een high five wilden geven; geweldig! Ik kreeg daar zoveel energie van!

Door de Bronx ging ik eigenlijk wel weer lekker. Ik heb ook zoveel gezien onderweg: gospelkoren, bandjes, dansgroepjes, ongelóóflijk veel mensen aan de kant met hilárische teksten erop ('If you think this is hard, try dating in NY" en "The rats don't run this city, you do!" en "This seems like a lot of work for a free poncho" en ga zo maar door). Er werd van alles uitgedeeld door de organisatie, maar ook door de New Yorkers: snoepjes, koekjes, cola en zelfs shotjes rum, haha! Echt geweldig! Ik had op sommige momenten dus niet eens door dat ik al weer kilometers had gerend. 

Aangekomen in Manhattan, bij de 35 km was m'n lampje écht uit.. Ik heb gehuild en gevloekt, ik kon niet meer. Je loopt dan langs Central Park en je weet dat de finish ín Central Park is. Die laatste 7 km waren echt zó zwaar, het voelde als 20 km. Eigenlijk ben ik gaan intervallen toen: rennen, lopen, rennen, lopen.. M'n benen wilden echt bijna niet meer. Maar ik keek steeds opzij naar mn strijkplaatje die ik op m'n shirt had gedaan: een hartje met daarin geschreven 'Remy'. Mijn kind heeft mij absoluut geholpen om door te gaan en ook het feit dat ik wist dat er mensen thuis mij live volgden en zij ook wisten dat ik zó graag binnen de vijf uur wilde finishen. 

En daar was toen de finish, ik zag 'm in de verte. Al die mensen aan de lijn.. Nu ik dit schrijf krijg ik al weer kippenvel en schiet ik alweer vol. Het was zó heftig, zoveel heftige emoties. Daar was de finish, na al die maanden trainen. Ik heb blessures opgelopen, ik heb PR's gelopen, ik ben gevallen en weer opgestaan, mentaal was het één grote rollercoaster. Al die lieve mensen die gedoneerd habben.. Alles leidde uiteindelijk naar dit moment: de finish. Vol ongeloof ging ik erover, handen in m'n haar. Ik zal je eerlijk zeggen dat ik toen gelijk zei iets in de trend van: Fuck dit, dit doe ik nooooooit weer! Maar nadat de medaille om m'n nek werd gedaan, ik een warme cape om heen kreeg, wat drinken en een appel, kwamen de tranen van geluk! Ik heb het gedaan!! Ik heb het gewoon gedaan!! Ik heb de marathon van New York gelopen binnen de vijf uur, in 04:52:44 om precies te zijn. k heb er eigenlijk bijna geen woorden voor wat ik allemaal voelde.

Je werd door Central Park naar buiten begeleid en daar was het zoeken naar een taxi. Nadat ik emotioneel mijn paps en mams had gebeeldbeld, vond ik eindelijk een taxi die me naar het hotel bracht. De warme douche daarna was hemels kan ik je vertellen. En die borrel tijdens de 'Fun after de Run' in de hotel lobby ook. Het is onbeschrijfelijk hoe trots je op jezelf kan zijn dat je deze zware marathon hebt gelopen en dat je nu lekker kan loslaten!

Ná de Fun after de Run borrel hadden we ook nog een rooftop party! Met een fantástisch uitzicht op The Empire State, mochten we ons wagen aan een dansje, maar dat was voor mij écht te hoog gegrepen, haha! Ik kon echt zowat niet meer staan, dus ik heb zittend genoten van de rooftop party. Uiteraard waren bij vele runners het lampje vrij snel uit en gingen we terug naar het hotel om echt héérlijk te slapen.

Maandag 6 oktober kwam iedereen echt kréupel naar beneden voor het ontbijt, best wel grappig, haha! Trappen waren vreselijk deze dag. Het is ook de dag dat The New York Times een aantal van zijn pagina's besteedt aan de eerste zoveel duizend namen van runners die de marathon hebben gelopen. Helaas was ik net te langzaam om er in vermeldt te worden, maar een paar van onze runners shinen er wel in: zo gaaf!! Daarna met zn allen naar Times Square om foto's te maken mét medaille en mét de grote cheque van het bedrag wat we hebben opgehaald met z'n allen: ruim 139.000 euro!!!!! Echt geweldig, wat een bedrag!!!

Verder heb ik heb deze dag niet echt veel gedaan meer. Alleen met de ferry op en neer naar Staten Island om Lady Liberty nog te zien, maar verder niet zoveel. Ik was echt heel erg moe. 's Middags om 17:00 ging de bus weer naar het vliegveld en vlogen we iets verlaat rond 22:00 naar Nederland. 

Dinsdag 7 november waren we weer op Nederlandse bodem en gingen we met een groep in de trein naar Groningen CS. Ik wist dat mijn ouders er stonden, maar als verrassing was mijn allerliefste Remy er ook (eerder van school gehaald, zo lief) en m'n lieve vriendin Bianca! Wat een geweldig onthaal, ik voelde me echt een bofkont. 

Dus nu zit het avontuur er op, zó vreemd vind ik het. Al die maanden uitkijken naar de marathon van New York en nu is het gewoon klaar.. Echt héél erg bittersweet, want ik mis het nu al; de trainingen, de mensen van het kinderziekenhuis hardloop team, het feit dat ik geen marathon meer in het vooruitzicht heb.. Dus ik dacht, ik ga er tóch maar nog één doen! Ik dacht die van Tokyo in 2025? 

Een laatste sportieve en lieve groet,

Dorien