Pijnlijke constatering

Kijk, ik wist heus wel dat ik enigszins wat naïef aan dit avontuur begon. Echt wel.

Maar sommige zaken zijn letterlijk en figuurlijk toch pijnlijk om toe te geven.

Ik had altijd al het vermoeden dat het fietsen op een racefiets niet per se het meest comfortabele zou zijn. En de lage rugpijn, soms een tintelend handje of een beetje angstzweet als het uitklikken niet snel genoeg gaat op een naderend kruispunt zijn mij inmiddels niet meer vreemd..

En nu ook de eerste wat langere rondjes op de fiets een feit zijn weet ik ook dat -laten we het zo zeggen- die situatie daar beneden soms pijnlijk kan zijn.. er blijken allerlei manieren en middelen zijn om daar verlichting aan te geven, van een goede fietsbroek tot smeersteltjes(?!)

Maar ben ik er inmiddels ook achter gekomen dat er een verschil is tussen een mannen- en een vrouwenzadel. TOP!

Ja op zich fijn om het te weten voor ik die 106 kilometer fiets.. maar iets eerder dan dit was ook prima geweest.

Afijn, een zadel is zo gekocht en gelukkig kan Andre dat dan instaleren. Op zijn eigen fiets weliswaar want het is er nog niet van gekomen een fiets te kopen.  Detail.

Dus op de vraag die ik regelmatig krijg; hoe gaat het met de voorbereidingen? Nou best prima 

Maar ik zal ook eerlijk zijn; de combinatie van trainen voor dit avontuur, werk, gezinsleven en sponsorgeld ophalen kan zo zijn uitdagingen hebben. Zo vind ik mijzelf op momenten in mijn fietspakje langs de lijn van het voetbalveld, of krijg ik thuis af en toe de vraag van de kinderen of ik nu bijna al naar Italië ga of dat het nog steeds ‘maar’ oefenen is.

Ik voel de druk mensen, komt goed!