WTF - Dagboek van een bijna marathon loper - januari 2020

Ken je dat, dat je ’s ochtends wakker wordt en plotseling niet meer zoveel bravoure hebt als de avond tevoren en denkt: ‘serieus? WTF? Wat heb ik nou weer gedaan?’. Meestal hoort daar een prachtig verhaal bij van een feestje dat veel te leuk was, drank, mooie mensen en goede muziek in overvloed, maar bij mij was daar absoluut geen sprake van.

Via via ben ik in contact gekomen met de stichting Vrienden van het Beatrix Kinderziekenhuis in Groningen en gevraagd of ik een ‘hero’ voor hun wilde worden en de marathon van NY lopen voor ze wilde lopen. Waanzinnig! Daar hoefde ik niet lang over te denken. Ik schreef me in voor de informatie avond en maakte alvast een voorboeking. Dat kon gratis en vrijblijvend, dus waarom niet? Niets zo vervelend als dat het storm loopt op zo’n avond, je nog enthousiaster wordt, maar dat de startbewijzen op zijn.

Dit was, nee is, een droom, een bucketlist dingetje. Ik loop al jaren, maar verder dan de halve marathon (afgelopen november), ben ik nog niet gekomen. Ooit één keer de hele doen en dan in NY, the Big Apple? Wauw! Primair dus een dikke vette JA! Geen enkele twijfel.

Tja en dan ben je al enthousiast, hoor je van de sponsorbedragen die je op moet halen voor een heel mooi en goed doel, zie je filmpjes van voorgaande jaren en hoor je de laaiend enthousiaste verhalen van de oud-deelnemers. Dit wil ik ook. Ik hoef alleen nog maar even formeel ‘ja’ te zeggen en na de info-avond mijn voorlopige boeking om te zetten in een definitieve. Dan heb ik een startbewijs. Dus alleen nog even echt kiezen!

Grappig om dan intern de strijd in je hoofd te ervaren. Doe ik dit wel, doe ik dit niet. Ik wil dit! Ja echt? Ja echt! Maar het is fucking ver. Onderschat het niet, een marathon is echt ver lopen! Ja maar dit kan ik! Echt? Ja echt! En dan dat sponsorgeld, dat moet je wel alleen ophalen. Dat is best een dingetje! Oh ja.. ? Ja, want dan moet je mensen vragen, kunnen ze nee zeggen enzo. Met je snufferd op de foto, aandacht vragen, gefilmd worden misschien wel. Heerlijk vooruitzicht voor iemand die liever in de schaduw beweegt en normaliter anderen laat shinen. De stemmetjes discussiëren volop in mijn hoofd. Uiteindelijk kies ik heel bewust, ondemocratisch, na het eindeloos aanhoren van beide zijden, voor het formeel aanmelden. Ik zeg met volle overtuiging JA!

Omdat ik wel weet hoe ik in elkaar zit en ik er nog aan alle kanten onderuit kan (lees dat andere stemmetje gelijk geven) post ik alvast wat op Social Media. Als je het naar buiten brengt, dan is de kans dat die ‘andere’ wint kleiner toch? Bovendien wil ik dit oprecht graag en ga ik graag het gevecht aan met die ‘inner demons’.

Tja en dan word je de volgende dag wakker en zit je brak en met een soort van lichte kater van overmoed aan je koffie. WTF heb ik gedaan? Alle twijfel en onzekerheid kruipt omhoog, totdat ik alle berichtjes op Social Media lees. Wat stoer dat je dit gaat doen? Onwijs wat een uitdaging! Dit kan jij! En ga zo nog maar even door. Stoer is misschien wel de juiste omschrijving. Dat voel ik oprecht. Ach en dan kan ik wel weer lachen om de stemmetjes in mijn hoofd. Ik heb de escape niet genomen.  Ik ga dit avontuur vol trots tegemoet. En op de een of andere manier denk ik niet dat het fysieke deel de grootste uitdaging wordt.

Linda – januari 2020