I ran Rotterdam! - dagboek van een marathonloper

En ja hoor.. nu ben ik dus gewoon een marathonloper. Het is gelukt! Precies een week geleden liep ik de marathon van Rotterdam. Wat een belevenis en wat heb ik genoten. Tot 30 kilometer in ieder geval. Grapjes onderweg, praatjes met andere lopers, aanhaken bij te snelle lopers en dan maar weer zoeken naar iemand met een rustiger tempo. Stukje opjutten van het publiek en high-fives uitdelen aan enthousiaste kinderen. Hoe anders was dat toen ik zaterdag aankwam bij de Expo om mijn startnummer op te halen. Trillend op mijn benen stond ik. Beetje beduusd ook, dat het nu toch echt ging gebeuren. Kriebels in je buik en pap in je benen en plots overal (vanuit de brein gestuurd natuurlijk) onverklaarbare pijntjes, waardoor het die betreffende zondag toch niets zou worden. En nee, daar word je helemaal niet onzeker van… ahum! Gelukkig waren daar mijn loopmaatjes die mij verzekerden, dat dit allemaal normaal was. Die zenuwen horen erbij en dat heb je zondag ook nodig. Ik kan je vertellen, relaxt is anders. Zondag 24 oktober stond ik echter goed op. Lekker geslapen en klaar om mijn hardloopkleding aan te trekken. Na een relaxt ontbijt in het hotel richting het startvak, waar ik de meister himself Lee Towers ‘you never walk alone’ hoorde zingen. Het zou vandaag worden ‘you never run alone’ 😉. De stad gonsde van de spanning. Duizenden mensen en allemaal met één doel, de 40e editie van de mooiste rennen!
Wat was ie mooi. Die Erasmusbrug in het zonnetje, was werkelijk prachtig om te zien. Na de eerste 30 kilometer werd het mentaal wat zwaarder. Je vraagt je op dat punt echt af, waar je zoal mee bezig bent. Nu was opgeven of stoppen nooit een optie, maar als iedereen om je heen instort of klaagt, dan vereist het toch wel wat focus om de pas erin te houden. Op 34 km werd ik verrast door de NN Hardloop Supporter, waar op een groot scherm een aanmoediging van Loopgroep Hoogkerk te zien was. Tja en dan ben je bij de 34 en dan begint het aftellen echt. De laatste waterpost waar ik gestopt ben was op de 35 km en toen was het doorhalen. Focus op de techniek, armen netjes meebewegen en blik op oneindig. Ineens was daar de bocht die zicht gaf op de finish. Ik heb het publiek nog wat opgezweept (die hadden in mijn ogen maar één taak en dat was aanmoedigen 😉) en een sprintje getrokken (die zat er nog in) om met een brede glimlach en een luid gejuich over die finish te gaan. Dat was het doel, met een glimlach over de finish en na vier uur vijftig minuten en negentien seconden heb ik het gewoon geflikt!